Het verhaal van 'Zijn wij nu degenen'

Ik herinner me nog zo goed het gevoel van verontwaardiging. Het onbegrip.
Als ik op de middelbare school les kreeg in geschiedenis en leerde hoe de wereld had toegestaan langzaam - maar heel zeker -
te verzakken in de terror die we nooit mochten vergeten. 
Het racisme, het fascisme, de massamoord, de genocide. 

En nog meer dan de mensen die daar actief aan hadden meegewerkt, verweet ik hen die erbij hadden gestaan, ernaar hadden gekeken.
Hadden gezwegen. De mensen die toch verdomme moesten hebben gezien wat er aan de hand was, maar niet in actie waren gekomen. 
De mensen die door waren gegaan met het dagelijks leven, misschien in de veronderstelling dat ze 'toch niks konden doen'. 

En kijk ons nu. 

Op wat Instagram story's en heel misschien één lullig protestje na, doen we niks. 
Echt. Helemaal. Niks. 

We praten erover, met elkaar. Hoe erg het allemaal is en hoe zielig. En hoe graag we zouden willen dat we iets konden betekenen. 
Maar de rekeningen moeten ook betaald. De hond uitgelaten. De winkel opengehouden.
De kinderen moeten ook uit school, de was opgehangen, de zoektocht naar een woning actief voortgezet.
Er moet nog worden nagedacht over het eten.

We lijken het toch te zijn vergeten.

Want we staan erbij. 
En we kijken ernaar. 
En we 'kunnen toch niks doen'. 

Wat zullen de schoolkinderen van de toekomst over ons denken als ze lezen over deze tijd?
Zullen ze ons vergeven?
Zullen wij dat doen?