"Sorry voor de rommel." We zeggen het heel snel als bezoek ons huis binnenkomt. Maar wanneer we nieuwe mensen binnenlaten in ons hoofd of in ons hart, zijn we meer van het oppoetsen. We verstoppen onze nare trekjes achter kastdeurtjes, vegen onze onverwerkte pijn onder het tapijt. We doen alsof we opgeruimder zijn dan we daadwerkelijk zijn en willen dat vooral het leuke wordt gezien.

De reminders dat Moederdag eraan komt, zijn overal. Op zich een mooi gegeven, maar voor velen ook een constante en pijnlijke herinnering aan gemis, onzekerheid, eenzaamheid, verlies, niet-uitgekomen dromen, pijnlijke contactverbrekingen of een moeilijke band. 

Vroeg of laat om je erachter dat je toch wel veroordeeld wordt. Ook als je het allemaal goed probeert te doen. Ook als je veel reflecteert, bewuste keuzes maakt, veel rekening houdt met anderen. Ook als je het allemaal volgens het boekje speelt, je je aan de regels houdt, als je doet wat 'goed' of 'juist' is. 

Wat weegt een ziel? Volgens Amerikaanse wetenschapper Duncan MacDougall is het antwoord 21 gram. In 1907 kwam hij tot deze theorie na een reeks experimenten. Hiervoor woog hij lichamen vlak voor- en vlak ná het overlijden, op zoek naar een fysiek en aantoonbaar bewijs dat de ziel het lichaam bij het overlijden verlaat. 

Dit schilderij ontstond om 04:00 uur 's nachts toen ik klaarwakker was en de onrust als een woeste storm door mijn lichaam en geest bleef razen. Toen ik uiteindelijk besloot om maar uit bed te gaan, zette ik als vanzelf dit canvas op mijn ezel en begon als een bezetene te smijten met verf. Al snel kwam ik erachter dat ik ongelooflijk veel woede in me had zitten en dat die op dat moment vorm kreeg in een abstract beest met felle kleuren en wilde lijnen.

In een tas draag je je bagage mee, maar zelf dragen we ook van alles mee, een andere vorm van bagage. En hoe meer we daarvan verwerken en loslaten, hoe lichter we door het leven gaan. Bewegen en vooruitgaan wordt letterlijk lichter, makkelijker, als we onze geschiedenis en pijn los durven laten. 

De meesten van ons leerden als kind dat sterk zijn betekent dat je je emoties onderdrukt. Dat dapper zijn inhoudt dat je je tranen wegslikt en 'gewoon doorgaat'. Maar hoe meer ik groei, hoe meer ik me realiseer dat er eigenlijk niks moediger is dan je kwetsbaarheid laten zien. Dat er niks knapper is dan het voelen én tonen van je emoties, omdat daar de verwerking en groei te vinden zijn.

De meeste wenskaarten zijn voor de eindstreep, het behaalde: iemand heeft een diploma gehaald of zijn volgende verjaardag, een huis gekocht, een partner gevonden. Ik kon maar weinig kaarten vinden die mensen een hart onder de riem kon steken in het proces naar die dingen toe.

Dit schilderij had tijd nodig. Maandenlang staarde het gezicht van Shiva, de vernietiger van het kwaad, me aan in mijn woonkamer. Ik had het op een dag nageschilderd van een afbeelding die ik bij toeval ergens tegenkwam, en had daar mijn eigen draai aan gegeven. Daarna kwam het lange tijd stil te liggen in een soort tussenfase: Hij had alleen nog een geel-oranje achtergrond en was duidelijk nog niet af. Maar ik wist niet wat ik ermee moest, hoe het verder moest met dit doek. En het bleef me maar aanstaren.

'Ik woon in mij' is de laatste zin van een gedicht van mij over het ontbreken van een thuisbasis, het vele verhuizen dat ik heb gedaan, en het thuiskomen in jezelf. Omdat een tas óók iets is dat vooral onderweg is, en waarin je je belangrijkste spullen meeneemt, vond ik het wel passend.

Ik doe het gewoon. Dat is de gedachte waar alles rondom inwoording eigenlijk telkens op terugkomt. Ik begon met inwoording tijdens Oud & Nieuw 2022-2023 toen ik alleen thuis op de bank zat met Covid. Naast verveling zat er ook veel  verdriet en zelfmedelijden: ik begreep niet waar ik deze situatie aan verdiende na wat al een afschuwelijk en traumatisch jaar was geweest. En nu kon ik het ook niet eens afsluiten met vriendinnen. Ik voelde me bovenal eenzaam en zielig. Calimero-vibes.